“Ik vind het nog steeds moeilijk om het kindermishandeling te noemen.”
Moeilijk omdat ik kan zien dat mijn ouders hun stinkende best hebben gedaan, maar niet meer in huis hadden om te geven. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Mijn ouders hadden hun hoop gevestigd op een jongen; een stamhouder. Helaas werd ik, een meisje, geboren. Of dat feit meespeelde toen mijn vader mijn babygehuil wilde stoppen door me een kussen in het gezicht te drukken zal ik nooit weten. Speelde dat mee als mijn moeder me Tiran noemde?
Mijn ouders hadden een eigen zaak en werkten zich een slag in de rondte. Daardoor stond de thee wel klaar als je thuiskwam maar bij ieder winkelbelletje haastten mijn ouders zich naar de klanten. Het avondeten moest zwijgend genuttigd; ze waren na een dag hard werken doodmoe.
Ik weet nog dat ik een keer bij het spelen struikelde en met mijn voorhoofd tegen de hoek van het huis aanviel. Ik zag het bloed langs mijn ogen naar beneden lopen en overal op druipen. Ik was heel erg bang en schreeuwde het uit. Mijn moeder kwam de winkel uitgestormd, greep me beet en legde me op de koude tegelvloer in de keuken met een washand op mijn hoofd. Daarna snelde ze weer terug naar de winkel. Daar lag ik helemaal onder het bloed, angstig en heel alleen.....
Door deze en andere jeugdervaringen heb ik mezelf decennia lang door het leven geworsteld. Niet dat dat zichtbaar was voor de buitenwereld want ik had geleerd om een “happy face” op te zetten en vooral gewoon door te gaan. Ondanks mijn innerlijk geknok om eruit te komen, om het te veranderen, liep ik iedere keer weer tegen een muur waar ik maar niet doorheen kwam. Daardoor raakte ik ervan overtuigd dat ik voor een dubbeltje geboren was en het nooit beter zou kunnen worden.
Toen ik een aantal jaren geleden weer tegen die innerlijke muur aanliep kwam ik in aanraking met Repairing Balance. Deze methode heeft me laten zien wat de oorzaak was van dat vastlopen: door tekortkomingen, onvoldoende aanraking of verkeerde aanraking is de natuurlijke ontwikkeling van het voelen en denken op een bepaald punt gestopt. Daardoor voelde ik me steeds gespannen, onveilig, angstig, leeg en vaak machteloos. Dacht ik bijvoorbeeld dat ik er niet mocht zijn, dat ik niet mee telde..... Ter compensatie ga je gedrag ontwikkelen: heel erg je best doen om anderen het naar de zin te maken, altijd klaar te staan voor iedereen, alles perfect doen. Gelukkig is het mogelijk om die gestagneerde ontwikkeling alsnog te laten plaatsvinden en zo blijvend te herstellen. Daarmee verandert je denken en je gedrag. Je ontwikkelt alle positieve gevoelens zoals vertrouwen, veiligheid, zelfrespect en liefde. Dat gaat op een hele natuurlijke manier aan de hand van een duidelijk en heel begrijpelijk stappenplan.
Ik ben zo gegrepen door de veranderingen die dat voor mezelf en mijn leven heeft opgeleverd: ik voel innerlijke vrijheid, ik voel geluk van binnen. Ik weet nu dat ik er mag zijn, dat ik de moeite waard ben. Eindelijk ben ik geen slachtoffer meer, zit ik niet meer opgesloten tussen innerlijke muren. Ik kan sturing geven aan mijn eigen leven en mijn eigen geluk. Dat voelt zo ruim zo vrij.
Deze positieve verandering gun ik anderen ook. Daardoor heb ik na mijn persoonlijk herstel de opleiding tot coach Repairing Balance gevolgd. Ik heb mijn vervelende ervaringen omgezet in kracht.
Vanuit mededogen kan ik mensen coachen naar blijvend herstel zodat ze vrijuit kunnen leven voorbij de muur van aangeleerde beperkingen.
Rian Jonkers
